Kiedyś koleżanka uświadomiła mi wspaniałą rzecz. Zadała jedno proste pytanie: a ty znasz kogoś, kto nie potrzebuje terapii, kto mógłby powiedzieć, że jest całkiem normalny? Przecież nawet rozmowa z kimś może być świetną terapią! – opowiada mi 37-letni Paweł.
– To sprawiło, że zacząłem zupełnie inaczej patrzeć na samego siebie. Ja nie chcę, by wszystko wokół nas zaraz robiło się psychiatryczne, by wszystko było terapią. Ja chcę żyć normalnie, bo ChAD to nie jest wyrok!
Autor: Szymon Piegza
Redaktor i Dziennikarz Onet Wiadomości
